“ေလးစားပါတယ္” ေၾကာင့္ ေခ်ာက္က်
ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိေနဆဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဘာကိုမွ သိပ္ၿပီး စိတ္မပူခဲ့ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔တပ္က ဗ်ဴဟာ လက္ေအာက္ခံတပ္ရင္းဆိုေတာ့ အကုန္လံုးသိတဲ့အတိုင္းပဲ ဗ်ဴဟာမႉးကို ကိုယ့္အနီးက တပ္ရင္းမႉးထက္ ပိုေၾကာက္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ဗ်ဴဟာမႉးကို ဦးခ်စ္စရာ ဆိုၿပီး နာမည္ေျပာင္ ဝုိင္းေပးထား ၾကပါတယ္။
႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ခ်စ္စရာ လိုမ်ိဳး အရပ္ပုေပမယ့္ သူ႔လိုေတာ့ ျပက္လံုးထုတ္တတ္တဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗ်ဴဟာမႉး ဦးခ်စ္စရာကို လူပုစိတ္တို၊ ထစ္ခနဲရွိရင္ လက္က အရင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြပါ ေပးထားၾကပါေသးတယ္။
စစ္ဆင္ေရးေတြ တိုက္ပြဲေတြ အုံးအုံးဒိုင္းဒိုင္း မရွိခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တန္းထြက္ရပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ လမ္းခင္းရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ခင္းရတဲ့ လမ္းအပိုင္းက မိုင္းရယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးနားမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ အရာရွိေပါက္စ ၄ ေယာက္ဟာ အရာရွိတန္မဲ့ လမ္းခင္းေက်ာက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ထမ္းခဲ့ရတာပါ။ (ဗ်ဴဟာမႉး အနားမွာ မရွိရင္ေတာ့ ခိုးနားၾကတာေပါ့)။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရာရွိလား၊ ရဲေဘာ္သစ္လား ဆိုတာေတာင္ မခြဲတတ္ေတာ့ပါဘူး။
ေန႔ခင္းဘက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လမ္းခင္းရတာတင္ မကဘဲနဲ႔ ညပိုင္းမွာပါ ဗ်ဴဟာမႉးက က်ေနာ္တို႔ကို လက္ခ်ာ႐ိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဦး၊ ေရး၊ ေထာက္ ေတြေရာ ခံ၊ ခြာ၊ ခ်ီ၊ တိုက္ စတဲ့ စစ္ဗ်ဴဟာေတြပါ အကုန္ေရာၿပီးေတာ့ကို ဦးခ်စ္စရာက ဆရာစား မခ်န္တဲ့အလား က်ေနာ္တို႔ကို ေကာင္းေကာင္း ပြားပါေတာ့တယ္။
တေနကုန္ ပင္ပန္းထားေတာ့ ညဘက္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီးမွ အပန္းေလးဘာေလး ေျဖခ်င္ၾကတာ ထံုးစံပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးခ်စ္စရာရဲ႕ လက္ခ်ာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၉ နာရီ၊ ၉ နာရီခြဲေနပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ကေသးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ေတြပိတ္ၿပီး တၿမိဳ႕လံုးက အိပ္ကုန္ပါၿပီ။
လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရ၊ မလုပ္ခ်င္တာေတြပဲ လုပ္ေနရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေဒါသေတြက ဦးခ်စ္စရာဆီကိုပဲ ဦးတည္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဗ်ဴဟာမႉးဆိုေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာသာခဲ့ဘူးေပါ့။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ၄ ေယာက္စုၿပီး ဦးခ်စ္စရာနဲ႔ သူ႔မိသားစုေနတဲ့ အေဆာင္နားမွာ ဂစ္တာဝိုင္းတီးၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုတဲ့ပစ္မွတ္က ဦးခ်စ္စရာရဲ႕သမီးကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဗ်ဴဟာမႉးႀကီး သိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အရာရွိရိပ္သာ (ဗ်ဴဟာမႉးေနတဲ့ေနရာရဲ႕ ကပ္လ်က္) မွာပဲ တီးေနတာေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ သိေပမယ့္လည္းပဲ ေအာင့္အည္းေနရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ၄ ေယာက္ တိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေနာက္ေန႔ေတြက စၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တိုက္စစ္ကို အရွိန္ျမွင့္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဦးခ်စ္စရာနဲ႔ သူ႔မိသားစုဆီကို အခ်ိန္ရရင္ရသလို ဝင္ထြက္၊ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိလည္းဘဲ “အဘ၊ ဘာလိုေသးလဲ ခင္ဗ်ာ”၊ “ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲခင္ဗ်ာ” စတဲ့ ေလာကြတ္ေတြအျပင္ အေရးမႀကီးတဲ့ အလုပ္ကိစၥေတြကိုပါ သြားသြားေျပာေနေတာ့ သမီးကို အလြန္အူတိုတဲ့ ဦးခ်စ္စရာႀကီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တိုက္စစ္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ကို ရိပ္မိပါၿပီ။ သူ႔သမီးကို သူ႔ေရွ႕မွာေရာ ေနာက္မွာပါ က်ေနာ္တို႔ ၄ ေယာက္က အလွည့္က် က်ဴေနတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ ညပိုင္း လက္ခ်ာခ်ိန္ကို ဗ်ဴဟာမႉးႀကီး ဦးခ်စ္စရာက ျဖဳတ္ေပးလိုက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗ်ဴဟာမႉးသမီးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးခ်စ္စရာကိုယ္တိုင္ ရိပ္မိေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ကိုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ပါဘူး။
လမ္းခင္းေနတုန္းမွာပဲ ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕မွာ က်ေနာ္ တပ္စုမႉးသင္တန္း (Platoon Commander-PC) ကို သြားတက္ရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။
ဗ်ဴဟာမႉးသမီးနဲ႔ တၿမိဳ႕စီ ေရာက္ေနေပမယ့္လည္းပဲ သူ႔ဆီကို က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကံမေကာင္းခ်င္တဲ့ တေန႔က်ေတာ့ ခါတိုင္း ဖုန္းဆက္ေနက်အတိုင္းပဲ သူမဆီကို က်ေနာ္ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ဖုန္းလာကိုင္တာက ဗ်ဴဟာမႉးႀကီး ဦးခ်စ္စရာကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အသံေတြဘာေတြဖ်က္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ရန္ကုန္ကပါ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းပါလို႔ေျပာေတာ့ ဦးခ်စ္စရာႀကီးက သမီးကို အူတိုတဲ့ အေဖပီပီ “မရွိဘူး၊ ေနာက္မွျပန္ဆက္” လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်မယ္အလုပ္မွာ က်ေနာ္က အက်င့္ပါေနတဲ့အတိုင္း -
“ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ေလးစားပါတယ္” လို႔ ဖုန္းထဲကေန အေလးျပဳမိေရာ …။
“ဟာ …. ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘယ္ကေကာင္လဲ …” ဆဲလိုက္တာ မိုးမြန္ပါေရာဗ်ာ။
အယုတၱေတြေရာ အနတၱေတြေရာ စံုသြားတာပါပဲ။
အဲဒီကိစၥ ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ က်ေနာ္ PC ကေန မိခင္တပ္ရင္း ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ အၿငိဳးေတြနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ဦးခ်စ္စရာက ကိစၥအေထြအထူးမရွိလည္း လမ္းလံုၿခံဳေရး၊ နယ္ေျမစိုးမိိုးေရးေတြကိုပဲ အေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့ ေတာထဲကိုပဲ ပို႔ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား။
No comments:
Post a Comment